"Het ziet er al veel beter uit dan de vorige sprong, Daniëlla!" Twee jonge vrouwen bevonden zich in de bak, waarvan er een geconcentreerd op een paard zat. De andere vrouw, het tegenbeeld van het meisje wat op het paard zat, stond wijdbeens met haar handen in haar zij naar het meisje te kijken. Het meisje met lange bruine haren en opvallende ogen waar constant een serieuze blik in lag. De blik die bij Destiny Tehaaven niet anders was. Daniëlla Storm, zusje van de bekende Ellie Storm, reed op Neptune, een van de jonge hengsten die Destiny zelf gefokt had. De training was begonnen, als onervaren ruiter die Daniëlla was, voelde Destiny zich verplicht het meisje wat ervaring mee te geven. Klaar te maken voor een wedstrijd waar het al knap zou zijn als ze geen laatste zou worden.
Maar Daan was een serieuze. Ze stond elke ochtend vroeg op om de paarden te poetsen, klaagde nooit op het moment dat ze iets moest doen wat onplezierig was. Daniëlla was een snelle leerling, een vriendelijke ruiter en bovenal; ze was zacht in de hand. Ze vond nauwelijks dat de schuld bij een paard lag, vaak lag het bij haarzelf of bij uitzondering bij de omgeving.
Het meisje leek haast nauwelijks te glimlachen, enkel als de training goed lukte.
Voor nu vond Destiny het wel genoeg.
"Ga maar uitstappen Daniëlla. Neptune is moe en jullie hebben je best gedaan."
Ooit, dacht Destiny, breng ik een topteam uit op wedstrijden. En Daniëlla gaat zeker deel uitmaken van dat team.
~ Wordt vervolgd ~
